“Προκειμένου περί Θεσσαλονίκης η είσοδος του κόσμου να γίνεται από τη θάλασσα.”

“Η πόλη κτίστηκε στο παρελθόν.”

Ν. Γ. Πεντζίκης ( Μητέρα Θεσσαλονίκη)

Η ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας θα προσθέσει ένα χώρο πρασίνου στο δίκτυο της πόλης. Συγχρόνως θα αποτελέσει ένα βήμα στην προσπάθεια ολοκλήρωσης του παραλιακού μετώπου, και θα συνδέσει τις λιμενικές εγκαταστάσεις ( με τη σημερινή τους μορφή, αλλά και με όσες προγραμματίζονται στο μέλλον ) που περιλαμβάνουν χώρους πολιτισμού και αναψυχής, με το εμπορικό και ιστορικό κέντρο.

Πάνω από όλα όμως καλείται να λειτουργήσει σαν νέο έμβρυο στους κόλπους της πόλης, στην προσπάθεια αναζωογόνησης και ανάδειξης της ιστορικής της ταυτότητας.

Τα χωρικά όρια της παρέμβασης καθορίστηκαν μέσα από ένα παιχνίδι συμπιέσεων και επεκτάσεων. Σημειώνεται ότι η σύνθεση μπορεί να λειτουργήσει στα στενά όρια της έκτασης που ορίζει το Β.Δ. του 1963 που αποτελεί τον πυρήνα της.

Η προσέγγιση του θέματος πραγματοποιήθηκε εξ αρχής στις τρεις διαστάσεις. Χρησιμοποιήθηκαν τρισδιάστατα ηλεκτρονικά μοντέλα σχεδίασης και η   παραδοσιακή μακέτα.

Βασική επιλογή της σύνθεσης είναι η χωρική συνέχεια με όσο το δυνατό λιγότερα ξεχωριστά στοιχεία. Μία μεγάλη ανοικτή ελεύθερη επιφάνεια, ζώνες ροής πεζών που ορίζονται από τις προεκτάσεις του υφιστάμενου αστικού ιστού, ένα υδάτινο στοιχείο και μία στεγασμένη περιοχή με πολυλειτουργικό χαρακτήρα. Χρησιμοποιήθηκε ένα κοινό λεξιλόγιο  που επαναλαμβάνεται σε διαφορετικές καταστάσεις, όπως και μια υφολογική διεργασία που διασφαλίζει την αρμονική μετάβαση από το τμήμα στο όλον, μέσα από μία χωρική και χρονική σπονδυλωτή οργάνωση.

Οι χαράξεις που χρησιμοποιήθηκαν διαμόρφωσαν ένα ανάγλυφο εδάφους που παραπέμπει σε ένα «ρευστό» αστικό τοπίο.